pierwotna forma herbu
herb Białynia
Inna nazwa: Bialina, Bielina, Bielizna, Bieluzna, Konopka
Blazon: W polu błękitnym podkowa srebrna na opak, w środku niej krzyż kawalerski złoty, nad krzyżem zaś strzała srebrna. W klejnocie pięć piór strusich.
Polski herb szlachecki, związany z zawołaniem Bielina.
Posługiwano się nim głównie w ziemiach: łęczyckiej, krakowskiej, sandomierskiej i sieradzkiej.
W wersji pierwotnej, średniowiecznej, zamiast krzyża i strzały na podkowie była zaćwieczona rogacina srebrna, przekrzyżowana.
Tadeusz Gajl za Polską Encyklopedią Szlachecką podaje jeszcze inną wersję herbu: zamiast krzyża i strzały strzała bez opierzenia, rozdarta u dołu, srebrna.
Najwcześniejsze wzmianki: Najstarszy zapis z 1388 roku.
Herbowni: Bernatowicz , Białecki , Białobłocki, Białobocki , Białynia, Białynicki, Biluński, Biłuński, Birula, Biwil, Bordziłowski, Borzdziłowski, Bostowski, Brzostowski, Ceprzyński, Chołodecki, Chomichowski, Ciekawy, Czubik, Dziećmiarowski, Dziedziel, Ginejko, Glinka, Glińka, Golimiński, Goliniński, Harbuz, Jankowski, Jaszczechowski, Jawłowski, Jawosz, Jawoysz, Kociubiński, Koczowski, Kodź, Konopka, Kowarski, Kowerski, Kowzan, Kutkiewicz, Leszczyński, Łakowicz, Ławrynowicz, Ławrynowski, Maksymowicz, Marcinkiewicz, Męczkowski, Miksiewicz, Moglik, Niebrzydowski, Niemski, Nowochoński, Odroclew, Pasenko, Poszylski, Rafanowicz, Rymkiewicz, Rzepecki, Rzepnicki, Rzepniewski, Rzepnik,
Sadowski, Studziński, Sulkowski, Sułkowski, Suszko, Szaputa, Szczęsnowicz, Szuszko, Wieniawski, Wilczek, Witkiewicz, Wojcikiewicz, Wójcik, Wójcikiewicz, Zabłocki, Zacharski, Zagrocki, Zagrodzki, Zamotyński, Zdanowicz, Zyżniewski, Żdanowicz, Żyzniewski, Żyźniewski, Żyżniewski.
Odmiany herbu:
herb Będzińskim
Herbowni: Będziński, Bendziński.
herb Białobłocki
Inna nazwa: Białynia odmiana Białobłocki, Białobłocki
Blazon: W polu czerwonym podkowa barkiem w dół, w niej krzyż kawalerski złoty, nad nią strzała srebrna. W klejnocie nad hełmem w koronie trzy pióra strusie.
Herb różni się zatem od Białyni jedynie tynkturą pola i ilością piór w klejnocie.
Najwcześniejsze wzmianki: Nieznana geneza odmiany.
Herbowni: Białobłocki.
herb Eynarowiczom
Herbowni: Eynarowicz, Eynerowicz.
herb Mirski
Herbowni: książęta Mirski.
herb książe Mirski
Herbowni: książęta Mirski.
Z nich: Jan Tomasz Bogumił (urodzony w 1788 roku, zmarł w 1868 roku) otrzymał w 1821 roku uznanie tytułu książęcego w Polsce oraz w 1861 roku potwierdzenie tytułu książęcego w Rosji.
Najwcześniejsze wzmianki: polski ród szlachecki pieczętujący się herbem Białynia, którego jedna z linii uzyskała tytuł książęcy i którego pochodzenie nie zostało dotychczas gruntownie zbadane. Najprawdopodobniej nazwisko Mirski jest nazwiskiem odmiejscowym i pochodzi od miejscowości Mir (obecnie na terytorium Białorusi), w której znajduje się zamek, skądinąd będący własnością rodu do II wojny światowej.
Według Józefa Wolffa w dokumentach źródłowych pojawili się Mirscy po raz pierwszy dopiero w drugiej połowie XVI wieku, w osobie Hrihorego Mirskiego (zmarł około 1620 roku), najpierw podkomorzego brasławskiego, a następnie sędziego ziemskiego brasławskiego, przy czym ani on, ani jego potomkowie, o których częste wzmianki w Metryce Litewskiej, przez cały XVII wieku nie występowali ani razu z tytułem kniaziów lub przydomkiem Światopełk, którego zaczęli używać dopiero w późniejszych czasach.
Informacja o kniaziowskim pochodzeniu tego rodu po raz pierwszy pojawiła się w wydanym na początku XVIII wieku rodowodzie Ogińskich, za którym powtórzona została w herbarzach Niesieckiego, Jabłonowskiego i innych. Sami zainteresowani utrzymywali, iż mają wspólne pochodzenie z książętami Czetwertyńskimi herbu Pogoń Ruska, faktycznie posługującymi się przydomkiem Światopełk.
Na zasadzie mylnej tradycji pochodzenia kniaziowskiego jedna z linii rodu, mocno zrusyfikowana od połowy XIX wieku, uzyskała w 1821 roku "bez przedstawienia dowodów" formalne zatwierdzenie przez deputację Senatu Królestwa Polskiego tytułu książęcego, potwierdzonego następnie w Rosji, w 1861 roku. Wywodzący się z tej linii Mikołaj Światopełk-Mirski herbu Białynia nabył w roku 1895 zamek w Mirze od potomków księcia Dominika Radziwiłła i jego córki Stefanii, zamężnej za księciem zu Sayn-Wittgenstein-Berleburg.
herb Niemyski Baron
Blazon: W polu błękitnym podkowa srebrna na opak, w środku niej krzyż kawalerski złoty, nad krzyżem zaś strzała brązowa z grotem srebrnym i opierzeniem czerwonym. Nad tarczą korona baronowska opleciona sznurem pereł, nad którą hełm w koronie, z której klejnot: pięć piór strusich kolejno srebrne błękitne, złote, błękitne i srebrne.
Polski herb baronowski, odmiana herbu Jastrzębiec, albo Białynia, nadany wraz z tytułem w Galicji.
Najwcześniejsze wzmianki: Nadany z tytułem baronowskim (wohlgeboren, freiherr von) 8 marca 1783 roku Maciejowi in Niemyie Niemyskiemu. Podstawą nadania tytułu był patent szlachecki z roku 1775, legitymacja szlachectwa, oraz pełnienie urzędu ziemskiego. W projekcie herbu załączonym do podania, herb został nazwany Białynia. Jednocześnie w wymianie korespondencji dotyczącej nadania pojawia się stwierdzenie, że rodzina wywodzi się od Jastrzębczyków.
Również Juliusz Karol Ostrowski, opisując herb własny Niemyski (będący merytorycznie identyczny z opisywanym herbem, nie licząc korony baronowskiej), podaje że jest to odmiana Białyni albo Jastrzębca. Niemyskim opisywanym tutaj przysługiwał wedle Ostrowskiego prawdopodobnie herb Niemyski lub Niemyski II.
Herbowni: freiherr von Niemyie Niemyski.
herb Świętopełk-Mirski
Herbowni: książęta Świętopełk-Mirski.
Żródła:
herby Polskie
Herby Polskie
Herby Polskie
"Herbarz Polski - od średniowiecza do XX wieku" - Tadeusz Gajl